(...)
Po przyrodzie, historii; po imiesłowach, czasownikach dokonanych; lecz także po czasownikach ruchu, czasownikach określających zdarzanie się (siedem razy czasownik hjh "być, wydarzyć się") i po partykułach oznaczających zaprzeczenie (siedem razy, kontynuując w ten sposób symbolikę liczb). Kohelet okazuje się niestrudzony w użyciu zaprzeczeń: jeżeli w jego utworze 16 razy rozbrzmiewa "tak", na potwierdzenie jakiejś rzeczy, to aż 125 razy występuje "nie" w jego trzech głównych hebrajskich formach (lo', 'en, 'al). Na obrzeżach tej strofy (w. 8), od razu spotykamy się z triadą mówić-widzieć-słyszeć / słowo-oko-ucho. Zacznijmy od pierwszego członu - ust. Od razu napotykamy jednak na trudności interpretacyjne, które musimy rozwiązać.
Istotnie, w języku hebrajskim podmiotem jest słowo debarim, które oznacza zarówno "słowa", jak i "rzeczy, wydarzenia": znane jest znaczenie, jakie słowo to miało w kulturach ustnych. W starożytnym Wschodzie, pomiędzy mówieniem a działaniem nie było zatem różnicy. Wybór znaczenia "słowa", przyjętego również przez grecką wersję Septuaginty, uzasadnione jest przez cytowaną triadę: z okiem i uchem łączą się także usta. Idea jest niezwykle nowoczesna, jeśli pomyślimy o kryzysie współczesnego języka, o słowach "chorych", "czarnych", to znaczy pozbawionych sensu, których używa się po to, aby złagodzić niemoc wyrażania się, aż do nadużycia słowa do tego stopnia, że staje się ono puste, zużyte, wycieńczone. Poza tym, dla Koheleta, jak zostanie powiedziane w wersie 10, sama rzeczywistość jest zużyta i pusta, i nie może on zrobić nic innego, jak przywrócić prawdziwą wartość językowi.
Tym niemniej możliwe jest również znaczenie wyrazu "rzeczy" przejętego przez łacińską wersję Wulgaty: "zdaje się, że celem wszystkich ludzkich wydarzeń jest trudzenie się", powiadał w swoich Rymach Wawrzyniec Wspaniały (1449-1492). (...)