WIĘKSZOŚĆ Z NAS, SŁYSZĄC SŁOWO ŤANIOŁť,
WYOBRAŻA SOBIE ZWIEWNĄ ISTOTĘ O LŚNIĄCYCH,
BIAŁYCH SKRZYDŁACH, NAJCZĘŚCIEJ JESZCZE
OTOCZONĄ AUREOLĄ. DO TAKIEGO OBRAZU
PRZYZWYCZAILI NAS DAWNI MALARZE.
TYMCZASEM WARTO WIEDZIEĆ,
ŻE SAMO POLSKIE SŁOWO ŤANIOŁť
POCHODZI OD ŁACIŃSKIEGO ŤANGELUSť,
TO ZAŚ JEST ZLATYNIZOWANĄ FORMĄ
GRECKIEGO ŤAGGELOSť,
A TO ZNACZY TYLE, CO POSŁANIEC,
CZASEM SŁUGA WYPRAWIONY
DO PRZYJACIELA CZY SĄSIADA,
CZASEM TAKŻE AMBASADOR KRÓLEWSKI.
OTÓŻ TAKI ŤAGGELOSť ODPOWIADA
HEBRAJSKIEMU ŤMALAKť,
KTÓRY MOŻE BYĆ ZARÓWNO ZWYKŁYM SŁUGĄ, PRZENOSZĄCYM WIADOMOŚĆ
DO NAJBLIŻSZEGO DOMU, JAK I POSŁAŃCEM PANA NAJWYŻSZEGO.
ANNA ŚWIDERKÓWNA FRAGMENT TEKSTU