(...)
Rozdział 9
Krok l - mocne strony i zainteresowania
Akcentowanie i pielęgnowanie mocnych stron i zainteresowań dziecka to niesamowicie skuteczny sposób budzenia motywacji. Szczególnie u ucznia, który ma problemy w szkole. Oczywiście, mocne strony można rozwijać, o ile wcześniej rozpozna się ukryte zdolności dziecka, a także jego indywidualną metodę uczenia się. Kiedy kładziemy nacisk na pozytywy (to, w czym dziecko jest dobre i czym się interesuje) bardziej niż na negatywy (np. brak zdolności do matematyki, trudności w czytaniu czy nieumiejętność pamięciowego przyswajania), pomagamy mu zrównoważyć słabości i uwierzyć w siebie. Kiedy jego mocne strony zostaną zauważone, dziecko sięga szczytów. Budzi się w nim chęć stawienia czoła kolejnym wyzwaniom w szkole i parcia do przodu, w miejsce przedwczesnej rezygnacji i poddawania się bez walki.
Myśląc o swoim dziecku, zastanów się zwłaszcza nad tym:
Czym się interesuje - często jest to klucz do szkolnego i życiowego sukcesu.
Do czego ma smykałkę i talent?
Jakie ma dodatnie cechy charakteru?
Z czego jest najlepszy w szkole?
Dr James Dobson uważa, że jednym z najlepszych sposobów zaszczepiania wiary w siebie jest propagowanie metod, dzięki którym dzieci mogą stać się zdolniejsze. Dotyczy to głównie uczenia się, zdobywania umiejętności życiowych, bazujących na niepowtarzalnej osobowości dziecka, oraz jego własnego stylu zdobywania informacji.
Różnice w sposobie uczenia się
Niektórzy ludzie są wzrokowcami (uczą się patrząc, czytając, rozszyfrowywując diagramy i studiując mapy), co im pomaga w celowaniu w takich dziedzinach jak pisanie, dopasowywanie rzeczy do siebie i geometria. Wzrokowiec ma dobrą, niemalże fotograficzną pamięć do tego, co zobaczył. Dlatego łatwo zapamiętuje to, co czyta, ma dobry zmysł orientacji - zazwyczaj świetnie sobie radzi na drodze i w miejskim ruchu ulicznym, szczególnie kiedy wcześniej przyjrzy się mapom danego obszaru czy miasta.
Inni ludzie uczą się przez słuchanie i głośne mówienie - są słuchowcami. Dzięki temu dobrze sobie radzą, kiedy mają zrobić coś według ustnych wskazówek, kiedy uczestniczą w grupowych dyskusjach albo uczą się, czytając na głos. Wygląda to tak, jakby słuchowiec miał w swojej głowie magnetofon, który zapisuje na taśmę ważne informacje.
Jeszcze inni uczą się w ruchu i przez dotyk. Wydają się posiadać wewnątrz swoistą wieżę kontrolną albo komputer, który zdaje się regulować ruchy ich ciała i nadawać im szczególny rytm i harmonię. Najlepiej uczą się, działając. Są świetni w sporcie, mechanice, stomatologii i inżynierii. Niektóre dzieci są mieszaniną tych stylów, kombinacją wzrokowców, słuchowców i tych, którzy uczą się poprzez działanie, posiadają więc niektóre mocne strony każdego z tych typów.
(...)