(...)
Studia nad chrześcijaństwem zacząłem tylko po to, by móc napisać książkę wystawiającą je na pośmiewisko. Spodziewałem się ideologii teologicznej lub jakiejś teorii filozoficznej ubranej w teologiczne terminy. Chrześcijaństwo nie było dla mnie niczym więcej jak religią opartą na nauczaniu swego założyciela. Równało się prostym religijnym zasadom, według których należało żyć, czy też standardowi, któremu należało dorównać.
Po rozległych studiach jednakże odkryłem, że chrześcijaństwo to nie religia, w której ludzie wypracowują sobie drogę do Boga poprzez dobre uczynki. Nie wiąże się ono również z przestrzeganiem religijnych obrządków. Okazało się, że chrześcijaństwo jest związkiem z żywym Bogiem, możliwym dzięki Jego Synowi Jezusowi Chrystusowi. Ku memu zdumieniu stanąłem twarzą w twarz z Osobą, a nie z religią. To był Ktoś, czyje twierdzenia o samym sobie wstrząsały człowiekiem i kto mówił, że ma prawo do mego życia. Jezus okazał się tak bardzo różny od Tego, którego się spodziewałem. Inni religijni przywódcy stawiali na pierwszym miejscu swoje nauki. Jezus sam stawał na pierwszym miejscu. Inni mogli zapytać: "Jak zapatrujesz się na moje nauczanie?" Jezus pytał: "Jak odnosisz się do Mnie?".