(...)
Nasz sposób patrzenia na życie i na świat
Widoczną cechą życia wewnętrznego wielkiej liczby współczesnych nam dusz, niekiedy nawet tych pnących się wzwyż, jest jakiś dziwny lęk, pesymizm, przygnębienie i fatalizm, będący chyba odpryskami jansenizmu [stawiał chrześcijanom przesadnie surowe wymagania moralne, głosił pesymistyczny pogląd na naturę człowieka, przedstawiał Boga jako bezwzględnego Pana i Sędziego o zimnym i surowym sercu - przyp. red.], czy innych błędów, pojawiających się w historii. Rzeczywistością najbardziej przez nie w życiu odczuwaną jest świadomość zła zalewającego świat, własnych grzechów, osobistych smutnych perspektyw i zagrażających niebezpieczeństw.
Gdy idzie o nas, którzy na drodze życia spotkaliśmy Boskie Serce Jezusa, nie możemy należeć do tej kategorii dusz. Jeżeli tylko bowiem jesteśmy konsekwentni, w następstwie tego spotkania, powoli pod działaniem łaski i własnych przeżyć, dokona się w nas prawdziwa przemiana sposobu przeżywania wiary świętej i odczuwania otaczającej nas rzeczywistości.(...)