Sztuki współżycia uczy się mało i źle. Wydaje się, iż nie. którzy sądzą, ze chodzi o rodzaj instynktu i wiele osób faktycznie żyje w społeczeństwie, kierując się jedynie pozornie pierwotnymi instynktami zachowania, obrony, agresji.
Poza tym dla dzieci kończy się okres ochronny, a zaczyna okres wtajemniczania. Dzieci zostają Ťwystawioneť na świat dorosły, bez ochronnych osłon, tak, że wiek dorosły i dziecięcy mieszają się i stają jednym wymiarem. Nie byłoby to złe, gdyby dorośli stanowili zwierciadło dojrzałości i mądrości, ale czy tak można ocenić współczesny świat? Telewizja otworzyła Ťszafęť tajemnic przeznaczonych dla dorosłych. Czego jeszcze dzieci nie wiedzą? Wczesne Ťrzucanie ichť w problematykę i doświadczenia dorosłych absolutnie nie oznacza szybszego dojrzewania. Psycholog Peter Neubaure upomina: ŤDzieci, które pchane są ku przyspieszonemu doświadczaniu życia dorosłego, nie dojrzewają wcześniej. Wprost przeciwnie, kurczowo trzymają się swego dzieciństwa dłużej od innych, czasem przez całe życieť. Często przedłużająca się niedojrzałość stanowi niebezpieczeństwo dla całego społeczeństwa.
Dzieci potrzebują kontaktów ze znaczącymi osobami dorosłymi, ale przede wszystkim potrzebują jasnych i zrozumiałych instrukcji dotyczących życia. Muszą znać reguły gry.
Należy chronić dzieci przed bezprawną agresją mass-me-diów. Potrzebują one Ťfiltruť przed nadmiarem zbrodni, złych wiadomości, przemocy, reklam.
Wstyd nie jest pozostałością po średniowieczu, ale pozostaje jedyną możliwą obroną przed nieustanną natarczywą erotyzacją dzieciństwa. Posłanie naszej kultury masowej jest proste: seks dominuje wszędzie. Dzieci przyjmują to posianie i w rezultacie seks staje się sposobem na dorastanie, na przewodniczenie grupie, na zdobycie uznania innych. Dzieci już się nie informuje: są one po prostu Ťodczulaneť; a tym samym bardziej narażone na niebezpieczeństwo gwałtów seksualnych w wyniku zachowania i sposobu ubierania się.
Dobre wychowanie to przede wszystkim zdolność opanowania siebie: wyraża ono zwycięstwo nad instynktami. Dlatego rodzice muszą wymagać tego od dzieci. Dobre maniery, to podstawa życia społecznego: wymagają poddania ciała umysłowi Również sposób mówienia świadczy o stopniowej i strasznej wulgaryzacji życia społecznego.
Można podjąć to zagadnienie również od następującej historii.
8. E. U. GENIUSZ
Gabriel, dziesięciolatek o czarnej czuprynie i w dżinsach, wrócił zdyszany ze szkoły z plecakiem pełnym książek. Biegł całą drogę. Dzień, jak często mu się to zdarzało, nie był pomyślny.
Owładnięty smutnymi myślami, usiadł z podwieczorkiem na stopniach przed drzwiami domu. Z lodówki wziął kubek jogurtu, jednego z tych, które obiecują konsumentom siłę fizyczną, inteligencję, sukcesy i cudowne nagrody.
Wszystko to nigdy nie stało się jego udziałem. A pomyśleć, że jogurtu tej firmy zjadł już dużo.
Zdjął wieczko, pytając siebie po raz wtóry, dlaczego tak silnie przytwierdzają je do kubka. Niejeden już raz poplamił sobie koszulkę i spodnie. Polizał wieczko i już miał zanurzyć łyżeczkę w jogurcie, gdy zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Jogurt z sykiem napęczniał i rozszerzył się w powietrzu, aż nabrał wyglądu jakiejś gigantycznej istoty, podobnej do gumowego Ťludzika Michelinť. Gigant miał miękki i pulchny wygląd, i był cały biały. Wydawał się być zrobiony z bitej śmietany. Dziwny osobnik uśmiechnął się i powiedział: <zacząć. ŤSpełnienie ilu życzeń mi obiecujesz?>> - spytał.
(...)