(...)
W jaki sposób należałoby w wychowaniu seminaryjnym uwzględnić problem oskarżeń osób duchownych o nadużycia seksualne, jakie miały miejsce między innymi w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Irlandii, Francji, a ostatnio także w Polsce?
Niezależnie od słuszności oskarżeń w poszczególnych przypadkach, problem nadużyć seksualnych ze strony księży czy biskupów został postawiony także w naszym kraju, i to w sposób bardzo gwałtowny. Problem jest niewątpliwie złożony i szeroki. Stąd też należy podejść do niego z jednej strony niezwykle kompetentnie, z delikatnością i dyskrecją, z drugiej zaś strony w postawie odwagi, prawdy i sprawiedliwości, tak jak zachęca do tego Jan Paweł II w ostatnim Liście do kapłanów na Wielki Czwartek.
Musimy uznać i szczerze wyznać, że nie jesteśmy dostatecznie przygotowani, aby stawić czoła temu problemowi. Jeżeli nawet przypadki nadużyć seksualnych ze strony osób duchownych zdarzają się rzadko, to są one, niestety, bardzo groźne dla całej wspólnoty Kościoła. Papież, we wspomnianym już Liście, uważa, że skandale osób duchownych są "najgorszym (...) mysterium iniquitas, jakie dokonuje się na świecie".
W wielu środowiskach kościelnych przeważała do tej pory tendencja do ukrywania tego bardzo wstydliwego problemu. Kiedy kilka lat temu byłem zaproszony z konferencją na temat: Homoseksualizm w wychowaniu seminaryjnym na spotkanie ojców duchowych seminariów diecezjalnych i zakonnych, po wygłoszonym referacie nikt z uczestników nie ośmielił się zabrać głosu. (...)