KSIĘGA SZÓSTA NIEŚMIERTELNOŚĆ DUSZY
UDOWODNIONA PRZEZ MORALNOŚĆ I UCZUCIE
Rozdział I Pragnienie szczęścia w człowieku
Nawet jeśli nie byłoby innych dowodów na istnienie Boga cuda natury, dowody te są tak mocne, iż wystarczą, aby przekonać każdego człowieka, który poszukuje prawdy. Jeśli jednak ci, którzy przeczą istnieniu Opatrzności, nie mogą, bez uciekania się do niej, wyjaśnić cudów stworzenia, jeszcze bardziej są bezradni, pragnąc odpowiedzieć na wątpliwości własnego serca. Wyrzekając się Najwyższego Bytu, muszą wyrzec się przyszłego życia, a jednak dusza nie daje im spoko-ju, można by rzec, staje wobec nich i wbrew sofistom zmusza, aby wyznali jej istnienie i nieśmiertelność.
Jeśli prawdą jest, iż dusza ginie w grobie, niech powiedzą nam wprzód skądże przychodzi owo pragnienie szczęścia, które nas dręczy. Nasze ziemskie namiętności możemy z ła-twością zaspokoić: miłość, ambicja, gniew mają zapewnioną pełnię rozkoszy; potrzeba szczęścia jest jedyną, której brakuje zaspokojenia, a nawet przedmiotu, gdyż nie wiemy, czym jest owo szczęście, którego pragniemy. Jeśli wszystko jest mate-rią, należy uznać, że w tym względzie natura osobliwie się pomyliła: stworzyła uczucie, które do niczego się nie odnosi.