Z punktu widzenia chrześcijańskiego umiejętność spotkania przy stole stanowi wykładnik wielkości człowieka. Wszyscy, którzy dorastają do przyjaźni, chcą przynajmniej od czasu do czasu spotkać się przy stole; podzielić kromką chleba, zjeść razem nawet najskromniejszy posiłek, wiedząc, że ważna jest nie obfitość stołu, ale bogactwo serca.
Pełny talerz nie jest najważniejszy - nie samym chlebem żyje człowiek. Wystarczy siąść na dwadzieścia minut z ludźmi do stołu, aby wiedzieć, z kim mamy do czynienia. Wystarczy posłuchać, co mówią, i zobaczyć, jak przy stole się zachowują. Ileż to radości, gdy w czasie rozmowy można podjąć tematy poważniejsze. Ludzie wstają od stołu bogatsi. Ileż dramatu, gdy liczy się tylko napełnienie żołądka, a wszystkie słowa, jakie padają, zamiast ubogacać, niszczą.
Każdy, kto dłużej czyta Ewangelie, stosunkowo łatwo zauważy, że Chrystus wielokrotnie zasiadał do stołu i że spotkanie przy stole traktował jako miejsce swojego apostolstwa. Więcej, Jezus przez długie miesiące wychowywał swoich najbliższych uczniów do ewangelicznego spotkania przy stole, zamierzając całe życie Kościoła skoncentrować wokół stołu.
W tej sytuacji warto odczytać Ewangelie pod kątem tajemnicy bogactwa stołu. Taki też był cel cyklu konferencji wygłoszonych w roku 1983, których tekst przekazuję w niniejszym tomiku. Chodzi przy tym o ukazanie nie tylko samego bogactwa poruszonego tematu, lecz również jednego ze sposobów czytania tekstu natchnionego. Tematyczne spojrzenie na poszczególne fragmenty ujawnia ukryte w nich prawdy, których przy zwykłym czytaniu Ewangelii nie dostrzegamy. Przykładem jest próba odczytania przypowieści o synu marnotrawnym ze szczególnym uwzględnieniem roli, jaką w niej odgrywa stół. Lektura Biblii przy takim podejściu staje się interesującą przygodą w świecie wiary.
Kraków, 19 lutego 1985 r.