Biblia wspomina po raz pierwszy o tęczy, która pojawiła się po potopie. Bóg wskazał na nią jako na znak przymierza, które zawarł z ludzkością. Ten znak łączy niebo z ziemią. Tęcza jak most pomaga wzrokiem wędrować z ziemi ku niebu. Jest też znakiem zwycięstwa słońca nad deszczem, zapowiada pogodę, co w języku symboli w dziedzinie ducha można odczytać jako zapowiedź pokoju. Potop był karą za grzechy, tęcza dla tych, którzy przeżyli kataklizm, była znakiem bezpiecznego życia.
Bóg kilkakrotnie zawierał przymierze z różnymi bohaterami dziejów zbawienia. Najważniejsze z nich to przymierze zawarte z Abrahamem i przymierze zawarte z Narodem Wybranym na Synaju. Zawsze w tym przymierzu chodzi o wierność. Od Abrahama biblijne przymierza są opieczętowane krwią, a więc ich dotrzymanie jest cenniejsze niż życie.
Ostatnie przymierze na wieki zostało zawarte przez Boga w Ofierze Krzyżowej Chrystusa. Syn Boga sam oddał życie gwarantując dochowanie przymierza ze swej strony i ukazując jego niesamowitą wartość. To przymierze przeżywamy w sposób sakramentalny w każdej Ofierze Mszy świętej.
Chrześcijanin jest człowiekiem Bożego przymierza. Odkrycie wielkości tego przymierza i jego konsekwencji stanowi ważny element rozwoju wiary. Każde spotkanie przy ołtarzu jest połączone z ponownym przeżywaniem Bożego przymierza.(...)