Zastanawiam się, czy dzisiejszy poranek jest rzeczywiście najlepszą chwilą żeby zabierać się za pisanie prologu książki noszącej tytuł "Dlaczego warto się radować?" Przedwczoraj zadzwonił do mnie wydawca i poganiał mnie mówiąc, że jeśli chcę, aby wyszła przed Targami Książki, muszę przesłać mu pełny tekst jeszcze w tym tygodniu. "Spokojnie, odpowiedziałem mu. Książka jest skończona, brakuje mi tylko prologu, ale jutro będzie już gotowy".
Dzisiejszego ranka wydarzyło się jednak " coś ". Podczas rutynowego przeglądu, któremu co dwa miesiące poddawane jest moje serce i moje nerki, odkryto tam więcej zgnilizny, niż sobie wyobrażałem. I poinformowano mnie, że za dzień lub dwa będę musiał zacząć dializy.
Kiedy przyszedłem do domu, nagle poczułem się dziwnie pusty w środku. Czyżby zbierało mi się na płacz? A może zaczynałem współczuć samemu sobie? Przyszło mi do głowy, że lepiej będzie spróbować czymś się zająć. Ale jak tu pisać prolog o radości, kiedy właśnie jakby oderwał ci się kawałek duszy, kiedy wciąż jeszcze nie możesz przełknąć wiadomości, że przez resztę tego, co ci z życia zostało, będziesz tkwił po pięć godzin, co drugi dzień, uwiązany do jakiejś maszyny?
Zbieram się w sobie. I myślę, że dziś właśnie jest NAJWŁAŚCIWSZY dzień, żeby mówić o radości.