Co jest ważniejsze dla człowieka: znaleźć szczęście czy dokonać jakiegoś dzieła godnego jego ludzkiej kondycji? Gdyby w jakimś przypadku powołanie i szczęście były sobie przeciwstawne, co człowiek powinien wybrać? Czy też może jedynego prawdziwego i pełnego szczęścia upatrywać należy w dokonaniu jakiegoś wielkiego dzieła? /.../
Żadne prawdziwe szczęście nie jest tanie. I należy odnosić się z nieufnością do takiego, które oferują nam za niewielką cenę, tak jak stajemy się czujni, gdy na targu ktoś oferuje nam owoce albo nabiał prawie za darmo: na pewno są zgniłe albo nieświeże.
Chciałbym móc krzyczeć do wszystkich młodych ludzi, którzy przeczytają te linijki: nakłonić ich, aby ujęli swą duszę w obie ręce, powiedzieć im, że dramat nie polega na tym, że dociera się na próg śmierci z sercem pełnym blizn, ale że naprawdę strasznym jest umrzeć będąc już przez wiele lat wcześniej martwym i pustym.
Państwo być może nie wiedzą... Zdobył nagrodę Naranco, nagrodę Insula, trofeum Nadal. Poeta, dziennikarz, eseista, sprawozdawca, nowelista, autor sztuk teatralnych, kapłan. Każda kolejna książka Jose Luis Martin Descalzo jest zawsze inna, niepowtarzalna, odkrywcza. Ale on wciąż jest taki sam: głęboko wierzący, przedkładający kolejne argumenty swej wiary, swoją twórczością poszerzający krąg ludzi mocnych wiarą. W jego książkach zawsze lśni to samo światło, ta sama moc przekonań, głębokie poznanie Kościoła i ta nadzwyczajna wrażliwość, która pozwala uchwycić wszelkie niepokoje współczesności. A styl? Żywy, pasjonujący, z nadzwyczajnym posmakiem poezji...
Zresztą, niech Państwo osądzą sami...
Jose Maria Cabodevilla