Dziesięć Przykazań Bożych. Opowiadania dla dzieci (książka)
Bruno Ferrero
fragment tekstu:
(...)
Aby człowiek był naprawdę człowiekiem
Trwał już szósty dzień stwarzania i Wszechświat był pełen cudowności. Aniołowie śpiewali i tańczyli przed Bogiem, który wydawał się bawić światem. Stworzenia, pląsając, ustawiały się w kolejce, aby pozdrowić Boga, który postanowił oddać im stworzony przez siebie, wspaniały świat. Każdemu powierzył jakieś obowiązki, aby wszystko funkcjonowało właściwie i aby wszyscy mogli być szczęśliwi. "Ty, słońce, musisz być zawsze punktualne, każdego ranka. Bez ciebie nie byłoby bowiem życia na ziemi", l słońce radośnie rozbłysło. Potem nadeszła kolej na chmury i wiatr, i na ogień, a potem wszyscy przemaszerowali przed Bogiem, aby dowiedzieć się o swojej misji i ją zrozumieć. Kolczasty krzak zaszeleścił na drodze przechadzki Boga, który spojrzał na niego łaskawie i czule pogłaskał: "Nie martw się. Na świecie będziesz natchnieniem piękna", l tak narodziła się róża. "A ty będziesz wszystkich rozweselał śpiewem", powiedział do słowika, "Ty nauczysz wszystkich pokory", szeptał do wszy. "Będziesz tańczył w głębinach wód, lekki i pełen radości", wyjaśnił delfinowi. Słoń był nieco przygaszony z powodu długiego nosa, który wydawał mu się mieć niewłaściwe proporcje. "Nie przerażaj się", dał mu do zrozumienia Bóg.(...)