Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania
bp Stefan Cichy (red.)
wstęp:
(...)
1. W trosce o ożywienie i podkreślenie znaczenia liturgii, która "jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc'", Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zwraca uwagę na konieczność zachowania także innych różnorodnych form chrześcijańskiej pobożności ludowej, które - zgodnie z nauką Soboru Watykańskiego II - stanowią owocny wkład w życie Kościoła w zjednoczeniu z Chrystusem.
W następstwie soborowej odnowy liturgicznej stan chrześcijańskiej pobożności ludowej w różnych krajach i na podłożu różnych tradycji lokalnych jest bardzo zróżnicowany. Zauważyć też można postawy sprzeczne ze sobą, jak np.: jawne i pochopne likwidowanie form pobożności odziedziczonej z przeszłości, pozostawiające po niej niczym niezastąpioną pustkę; uporczywe przywiązanie do form niedoskonałych lub nawet błędnych dla właściwej pobożności, które oddalają od prawdziwego objawienia biblijnego i konkurują z szafarstwem sakramentów; nieusprawiedliwione krytyki pobożności prostego ludu w imię "czystości" wiary; żądania zachowania bogactwa pobożności ludowej jako wyrazu głębokiego i dojrzałego wyczucia wiernych w konkretnym środowisku i czasie; konieczność oczyszczania tej pobożności z dwuznaczności i niebezpieczeństwa synkretyzmu; ożywianie pobożności ludowej jako wyraz sprzeciwu i reakcja na kulturę technologiczno-pragmatyczną oraz utylitaryzm ekonomiczny; zanik zainteresowania pobożnością ludową, wynikający z ideologii sekularyzmu i agresywnej, wrogiej dla niej działalności "sekt".
Poruszony tu problem powinien być przedmiotem stałej uwagi biskupów, prezbiterów i diakonów, duszpasterzy i teologów, którym winno leżeć na sercu zarówno życie liturgiczne wiernych, jak i troska o właściwą pobożność ludową.(...)