(...)
Wyobraźnia miłosierdzia. Patrzę na nią najpierw od strony człowieka, któremu jest dobrze, żeby próbował postawić siebie w sytuacji kogoś, kto ma niewiele, czasem zgoła nic, i któremu brak nadziei na poprawę swego losu. Potem od strony tego, któremu - ogólnie mówiąc - jest źle. Żeby próbował sobie wyobrazić, co w jego sytuacji oznacza miłosierdzie Boże, czyli żeby się zastanowił nad sensem całego zła, które go spotyka. Jaki jest sens tego, że nie ma pracy, nie ma domu, że jest poważnie chory, że właśnie umarł mu ktoś naprawdę bliski.
Spotyka się przecież wielu ludzi naprawdę ubogich i bardzo doświadczonych przez życie, którzy nie mają żadnej pretensji do Pana Boga i są zdolni mówić: Bo litość Jego nad nami stwierdzona, a prawda Pańska wiecznie uiszczona (Ps 117 śpiewany w polskich Nieszporach). A "litość" Boga to dosłownie po łacinie misericordia - miłosierdzie. Ci ludzie potrafią błogosławić Boga za wszystko. Jak Hiob, który chociaż doświadczony wielkimi cierpieniami, błogosławił Boga, czego nie mogła pojąć nawet jego żona.
(...)