(...)
1. Odbudowa świątyni
Ponieważ Żydzi zostali podbici przez Babilończyków, a Cyrus podbił Babilonię, wiedział, że ma wśród tego ludu sprzymierzeńców. Wiedział również, że w narodzie izraelskim jest wielu wybitnych ludzi, specjalistów, zwłaszcza w dziedzinie handlowej, którzy zajmowali ważne stanowiska. Zgodził się, aby Izraelici powrócili do Jerozolimy i odbudowali świątynię.
Czterdzieści dwa tysiące Żydów, jako repatrianci przybyli do Jerozolimy, która była w zgliszczach. Kieruje nimi Zorobabel. Obserwujemy tu pierwszy ważny akt w walce o tożsamość narodu w czasie okupacji. Żydzi, będąc przez pięćdziesiąt lat w niewoli babilońskiej, później perskiej uświadomili sobie, że mimo, iż sytuacja polityczna jest tak trudna, oni muszą zostać narodem i to takim, który się liczy. Nie będą mieć swojego wojska, ale muszą być narodem, który będzie trwał. Pierwszym znakiem tej narodowej tożsamości był kult Boga. Zorobabel, który przyprowadził repatriantów, szuka na miejscu świątyni fundamentów ołtarza. Na tych fundamentach buduje nowy ołtarz i mimo, że wkoło są tylko gruzy, na tym ołtarzu składa ofiarę. To jest początek, nawiązanie kontaktu z Bogiem. To jest pierwszy wielki akt, który decyduje o tożsamości narodu.
Wprowadza również obchodzenie świąt. Żydzi obchodzą święto Kuczek czyli Namiotów. W to święto część ludzi, którzy przez lata byli w niewoli, płacze przeżywając radość powrotu. Chcieli budować świątynię. Mieli na to zezwolenie władcy. Ale to wszystko nie było takie proste, ponieważ na terenie Palestyny zamieszkało wielu innych ludzi nie Żydów, przesiedlonych z innych państw. Ci nie chcieli dopuścić do tego, aby Żydzi mieli swoją świątynię, wiedzieli bowiem, że ona będzie centrum ich życia religijnego i narodowego. Rozpoczęły się poważne trudności. Żydzi odwołują się nawet do następcy Cyrusa Wielkiego. Przez wiele lat budowa świątyni była wstrzymana. Król perski Dariusz, każe szukać dokumentu Cyrusa. W roku 516 ma miejsce poświęcenie świątyni. Jerozolima jednak nie była odbudowana, nie
było na to pozwolenia. Najpierw odbudowano świątynię, a dopiero stopniowo zaczęto odbudowywać domy.
Gdy odbudowano świątynię wraca druga fala repatriantów, tym razem pod wodzą Ezdrasza, który był biegłym w prawie i wielkim nauczycielem. Przychodzi on zorganizować społeczność. Jest to drugi etap ratowania tożsamości narodu. Chodzi o to, aby Żydzi mieli swoją własną administrację, a zwłaszcza sądownictwo, żeby byli niezależni od okupanta.
2. Troska o rodzinę
Ezdrasz podejmuje niezwykle drastyczne decyzje dotyczące małżeństw mieszanych. Mówię o tym dlatego, że sprawa ta jest ciągle aktualna i obecnie w Kościele jest również sprawą ważną. W Księdze Powtórzonego Prawa, Mojżesz zdecydowanie objawił wolę Boga, iż Żyd nie może wziąć poganki za żonę, ani Żydówka nie może wyjść za poganina. Istniała tylko jedna możliwość zawierania związków małżeńskich, mogło się to dokonać w ramach narodu wybranego.
Jaki był motyw tego zakazu? Przy zawieraniu małżeństw mieszanych wystawiona była na niebezpieczeństwo wiara. Jeśli poganin chciał poślubić Żydówkę, to musiał przejść na judaizm, podobnie poganka musiała przejść na judaizm. Tymczasem w czasie niewoli wielu Żydów brało żony z innych narodów i była duża ilość małżeństw mieszanych.
Ezdrasz przypomina, że decyzja Boga jest ważniejsza aniżeli więzy ludzkie, dlatego należy się rozstać. Pogańskie żony należy odesłać, a dzieci podzielić w zależności od płci, córki matce, a synów ojcom. Decyzja zostaje przyjęta. Proszą tylko Ezdrasza, by przedłużył termin załatwiania tych spraw, bo on chciał to uczynić w ciągu kilku dni.
Ezdrasz ma na uwadze czystość religii i wierność Bogu. W tym zmaganiu nie ma miejsca na kompromis. Jeśli odnowa życia narodowego, to do samego korzenia. Żadne względy ludzkie nie wchodzą w grę.
(...)