Beatyfikacja i kanonizacja świętej Jadwigi Królowej
ks. Michał Jagosz
fragment tekstu:
(...)
4. Ciągłość kultu i jego renesans w XIX wieku
Okresem zahamowania kultu Królowej był czas tzw. reformacji, która atakowała kult świętych w ogóle oraz okres wojen szwedzkich. Runęło potężne państwo Jagiellonów, wyrosłe ofiarą serca Jadwigi. Kraj szarpany wewnętrznie sporami, odsunął się od wielkich ideałów, jakie przyświecały epoce złotego wieku Polski. Druga połowa XVIII i początek XIX wieku to okres nieszczęść politycznych w Polsce i związanego z nimi obniżenia życia religijnego w tzw. czasach saskich oraz wpływów prądów Oświecenia.
Nadto w drugiej połowie XIX oraz w XX wieku sądzono mylnie, że królową Jadwigę nie należy czcić publicznie, aby nie przeszkodzić staraniom o jej kanonizację. Ciągłość kultu nie została jednak naruszona. Potwierdzają ją liczne świadectwa XVII i XVIII wieku. Szczegółowe przedstawienie i zarazem udokumentowanie zostało pomieszczone w Positio super virtutibus, które przygotował głównie ks. dr Czesław Skowron.
W pierwszej połowie XIX w., w epoce romantyzmu, który nawiązywał do przeszłości, zaczął odżywać kult Jadwigi. Jej postać przypomniało również pełne wydanie Annales Jana Długosza w XVIII wieku i kolejne ich wydania w XIX. Wreszcie wzrost świadomości narodowej kazał zwrócić się do osoby królowej Jadwigi, która przyczyniła się do chrztu Litwy i unii polsko-litewskiej.
Adam Czartoryski w 1828 r. pisząc o pamiątkach przechowywanych w puławskiej "Świątyni Sybilli" stwierdził: "Żaden z królów naszych nie jest tyle godzien posągu i pomnika oznaczającego wieczny hołd narodu, jak Jadwiga, bo któryż król rozszerzył więcej granice kraju naszego, któryż ważniejsze prowincje zwycięskim podbił orężem? któryż dla swego ludu trudniejsze i droższe uczynił ofiary? a co największa po tylu dziełach o jakimże z monarchów polskich da się powiedzieć jak o niej, iż żaden błąd, żadna wina, pociągające później klęski co raz większe za sobą, nie mogą być jej pamięci zarzucone" .
(...)