Zawód: nauczyciel. Trudności i perspektywy (książka)
praca zbiorowa
wstęp:
(...)
"Zakon bernardynów - obserwantów franciszkańskich - był ostatnim zgromadzeniem, które utworzono na Cierniach polskich w średniowieczu. Pierwszy klasztor został założpny w 1453 r. w Krakowie, w czasie kilkumiesięcznego pobytu w tym mieście Jana Kapistrana, wybitnego włoskiego kaznodziei... Odtąd każdy niemal rok przynosił nowe fundacje klasztorne, a napływ kandydatów był tak duży, że bernardyni szybko zbudowali w Polsce rozległą sieć konwentów od Wschowy na zachodzie, po Połock, misyjną placówkę na wschodnie... W ciągu kilkudziesięciu lat bernardyni zdołali - u schyłku średniowiecza, a u początków renesansu - zająć w życiu polskiego społeczeństwa i Kościoła miejsce doniosłe: nigdy żaden zakon nie zdobył sobie w Polsce takiej popularności. Był to, bowiem zakon otwarty, prawie narodowy i wstęp do niego był stosunkowo łatwy... Propagował prosty, zrozumiały dla każdego typ pobożności i oddziaływał szeroko na społeczeństwo, gdyż, pełni inicjatywy zakonnicy wielokrotnie zmieniali miejsce pobytu wędrując po konwentach. Surowy tryb życia w zakonie, konsekwentne przestrzeganie franciszkańskiej idei ubóstwa, nacisk w duchowości na osobiste, wewnętrzne przeżycie, a zarazem aktywna działalność wśród wiernych, sprawiły, że mury klasztorne obsenvantów wydały wielu wybitnych zakonników... ". Można dodać, iż nie tylko wybitnych, ale i świętych, z których chwały ołtarzy dostąpili: św. Jan z Dukli, Bł. Szymon z Lipnicy, Bł. Władysław z Gielniowa, Bł. Anastazy Jakub Pankiewicz i Sługa Boży Rafał z Proszowic.(...)