Atlas roślin biblijnych - pochodzenie, miejsce w Bibli i symbolika
Barbara Szczepanowicz
fragment tekstu:
(...)
KADZIDŁA CARTERA
Boswellia carteri, Boswellia sacra, rodzina: Burseraccac - osoczynowate
W botanice znany jest ponad tuzin odmian tego niskiego drzewka (do 6 m wysokości), a wśród nich południowoarabska i somalijska Boswellia carteri. Pokryty popielatą korą pień Boswellii jest masywny. Tuż nad ziemią wyrastają pierwsze gałęzie, co sprawia, że roślina ta przypomina bardziej krzew niż drzewo. Liście Boswellii są nieparzystopierzaste, jasnożółte, pokryte włoskami, kwiaty zaś bladoczerwone, 5-krotne, w wiechach kątowych.
Z ran i nacięć pnia i gałęzi pozyskuje się biały jak mleko, przypominający żywicę sok, zawierający 4-7% wonnego olejku. Na powietrzu zastyga on w formie bladożółtych kropel i łez żywicznych, znanych pod handlową nazwą kadzidła. W handlu kadzidło wstępuje w postaci ziaren, często ze sobą sklejonych, mieniących się barwami od bladożółtej po czerwonawożółtą. Po raz pierwszy młode drzewa nacina się po osiągnięciu wieku 3-4 lat. Po pierwszym nacięciu i zbiorze pozostawia się drzewo od pół roku do dwóch lat w spokoju i potem nacina ponownie. Kadzidło - olibanum - posiada gorzki smak i charakterystyczny delikatny aromat.
Dawniej gumożywica, zwana kadzidłem, znajdowała zastosowanie w lecznictwie, głównie do plastrów na trudno gojące się rany Jako lek figuruje w licznych farmakopeach. Do dziś kadzidło stosowane jest w niektórych krajach Bliskiego Wschodu w praktykach magicznych, w czasie ciąży i przy narodzinach dziecka.
Sandałowiec - kadzidło Wschodu
DRZEWO SANDAŁOWE
Santalum album, rodzina: Santalaceae - sandałowcowate
Prócz tego również słudzy Hirama i Salomona, którzy przywozili z Ofiru złoto, przywieźli także drzewo sandałowe i drogie kamienie. Z drzewa sandałowego zrobił król schody do Świątyni Jahwe i do pałacu królewskiego oraz cytry i harfy dla śpiewaków; czegoś podobnego nie widziano nigdy przedtem w ziemi judzkiej (Krn 9,10-11).
Sandałowiec, dzięki swemu aromatycznemu drewnu, znany był już w odległej starożytności. Używano go od dawna jako kadzidło w obrzędach religijnych, w kulcie zmarłych, do wyrobu pałeczek spalanych podczas nabożeństw buddyjskich, a poza tym jako surowiec do budowy świątyń, do rzeźbienia podobizn bogów, do wytwarzania szkatułek, puzderek itp. Olejku sandałowego używano do balsamowania zwłok, zwłaszcza władców. W Egipcie drewno sandałowe znane było już w XVII w. p.n.e. Do Europy zostało przywiezione przez lekarzy arabskich stosunkowo późno.
Od najdawniejszych czasów karawany przemierzały szlaki pustynne Persji czy Arabii, wioząc ładunki cennego drewna do Egiptu, Grecji i Rzymu. Było ono jednym z najbardziej cenionych środków perfumeryjnych, począwszy od starożytności aż do czasów współczesnych. Jeszcze dzisiaj jest ulubionym kadzidłem Wschodu. Ojczyzną sandałowca jest wybrzeże Indii i tam używany jest obficie w obrzędach religijnych. Głównym producentem drewna sandałowego oraz olejku jest okręg Mysore w południowych Indiach. Drzewo po ścięciu tnie się na mniejsze kawałki, odrzuca korę i miękkie drewno, pozostawiając twardziel, która jest właśnie poszukiwanym surowcem.
Tradycja orientalna przekazała wyraziście, że spalenie sandału jest równoznaczne z oczyszczeniem danego miejsca ze złych duchów. (...)