(...)
Pokora serca, uznanie własnej nicości, swoich braków, własnej
ułomności, niedoświadczenia i niezdolności winny nas utrzymywać
w postawie całkowitego zaufania w miłość i miłosierdzie Boga. Takiej
postawy uczy nas Maryja w swym przepięknym kantyku: "Wielbi
dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bógu moim Zbawcy. Bo
wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. (...) Strąca władców z tronu,
a wywyższa pokornych"'(Łk l, 46-48. 52). A Jezus Chrystus tak
zakończył przypowieść o modlitwie faryzeusza i celnika w świątyni,
którzy znaleźli u Boga zgoła różne przyjęcie: "Każdy, kto się wywyższa,
będzie poniżony, a kto się uniża, będzie, wywyższony" (Łk 18, 14).
Dwom uczniom, którzy zapragnęli zająć w królestwie Bożym
pierwsze miejsca, Pan daje lekcję pokory słowami: "Wiecie, że władcy
narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak
będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech
będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami,
niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który
nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na
okup za wielu" (Mt 20, 25-28).
Taka właśnie postawa sprawia, że dusze stają się miłe w oczach Boga i ściągają na siebie Jego wielką miłość: "Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia" (Łk l, 53). Powinniśmy zatem wyśpiewywać wraz z Psalmistą miłosierdzie Pańskie: "Wysławiajcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawość. Niechaj to mówią odkupieni przez Pana, ci, których wybawił z rąk przeciwnika i których zgromadził z obcych krajów, ze wschodu i zachodu, z północy i południa. Błądzili na pustyni, na odludziu: do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli głód i pragnienie, i ustawało w nich życie. W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. I powiódł ich prostą drogą, tak że doszli do miasta zamieszkałego. Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich, bo nasycił tego, który jest zgłodniały, i łaknącego napełnił dobrami. Siedzieli w ciemnościach i mroku, uwięzieni nędzą i żelazem, gdyż bunt podnieśli przeciw słowom Bożym i pogardzili zamysłem Najwyższego.(...)