(...)
Gdy mówimy o Bogu, że jest "po trzykroć święty" znaczy to, że Jego świętość jest poza wszelką dyskusją. Jest święty w sposób absolutnie pełny i doskonały. Gdy mówimy o człowieku, że jest "po trzykroć niedokończony, niedoskonały" znaczy to dokładnie tak samo: jego niedoskonałość jest niepowątpiewalna. Żadnej z tradycyjnie wyróżnianych sfer natury ludzkiej: cielesnej .psychicznej ani duchowej nie udało się osiągnąć stanu doskonałości, choć przez każdą z nich przebłyskuje -widoczna dla uważnego spojrzenia - perspektywa tego, czym być miały. Podobnie ani wola, ani rozum, ani uczucie - trzy władze, które determinują obecność człowieka w świecie - nie stanowią oparcia absolutnie pewnego i nieomylnego. Są równie niedoskonałe, jak każda inna część jego natury.
Skoro jeden i ten sam kod opisuje naturę człowieka i Bestii, znaczy to, że istoty te są sobie tożsame. Nie w każdej pojedynczej realizacji, ale pod względem potencjalności, kryjącej siew ich naturze. Człowiek bez szczególnych trudności może przedzierzgnąć się w Bestię, gdyż w jego naturze już potencjalnie tkwi ta możliwość. Furtką do owej przemiany są trzy szóstki - wielostronna niedoskonałość. To, że wężowi powiodło się kuszenie w raju, było wynikiem niedoskonałego przylgnięcia woli człowieka do Boga: pozwolił, by w sferę jego woli wniknął zamęt. Bestii pierwszej "dano usta mówiące wielkie rzeczy i bluźnierstwa", a ludzki rozum jest bezsilny wobec zamętu aksjologicznego, jaki w ten sposób powstaje. O niedoskonałości uczuć, w szczególności o niedostatku miłości, nikogo nie trzeba przekonywać. To są te furtki. Za nimi ściele się droga z każdym krokiem szersza, pewniejsza, łatwiej rozpoznawalna.
Kogóż należy obarczyć odpowiedzialnością za istnienie tej pułapki niedoskonałości w naturze człowieka?(...)